Ze was moeilijk benaderbaar voor interviews, kreeg ik te horen, maar toch wilde ik haar graag voor mijn rubriek Het Moment. Hierin werd bekende Nederlanders gevraagd naar de gebeurtenis die hen altijd was bijgebleven omdat het zo’n belangrijk moment in hun carrière was geweest.
Annie M.G. Schmidt hoorde daarbij, vond ik. Dat ik de rubriek voor het zogeheten mannenblad Actueel deed maakte niet uit. Mevrouw Schmidt was hen net zo lief als wie dan ook. Maar zij moest wel op aparte wijze worden benaderd, zo wist ik, want anders werd de deur redelijk stevig dichtgehouden.
Dus stuurde ik een gedicht in haar eigen stijl. Misschien was ze daar ontvankelijk voor en zou haar deur op een kiertje gaan.
Goedendag mevrouw Schmidt, ik ben journalist
Ik wil van u iets weten wat ik nog niet wist
Nee meneer, u hebt geen geluk
Ik doe het niet, ik heb het te druk
Ach toe mevrouw Schmidt, het duurt echt maar even
Eén vraagje maar over zoooo’n piepklein stukje van uw leven
Nee, nee, nee meneer, ik moet nu naar de groenteboer lopen
En dan nog aardappels schillen en worteltjes koken
Het kan telefonisch, u hoeft mij niet te ontvangen
Hallo, hallo, verr.. ze heeft toch niet opgehangen?
Nee, ik hoor u nog wel, maar ik geloof
Dat u iets lelijks zei. Ik ben nog niet doof
Excuses mevrouw. Maar het gaat om de vraag:
Wat was uw mooiste moment tot de dag van vandaag
Meneer, mijn theewater kookt en u dringt maar aan
U valt mensen lastig, dat is toch geen baan
Ik heb leuk werk, mevrouw Schmidt, al bel ik me soms suf
Maar Jan Janssen zei ja, en Dick Bruna en ook al Paul Huf
Ja die hebben de tijd, dat kan ik wel raden
Die hoeven geen gehaktballen te rollen en daarna te braden
Dus echt, mevrouw Schmidt
U doet het dus niet?
Het maakt niets uit of je slijmt
Maar het is dat het rijmt
Dus voor deze ene keer dan maar Gerrit Jan
Want één enkel keertje, nou vooruit dan, dat kan
Een paar dagen later kreeg ik een telefoontje van de assisterende vriendin van mevrouw Schmidt die altijd de post met haar doornam omdat het gezichtsvermogen van de schrijfster zelf dit inmiddels niet meer toeliet.
“Ik heb hier mevrouw Schmidt voor u aan de telefoon.”
Neerland’s bekendste feministe, want dat was ze toch wel voor mij, kwam aan de lijn en liet weten gecharmeerd te zijn van mijn gedicht. Heel leuk, dat had ik aardig gedaan en haar zelfs tot een telefoontje aangezet. Overigens wilde ze het daar verder wel bij laten, want dat interview, nee, daar voelde ze niet veel voor.
Dat gevoel van de golf die je eerst opstuwt naar de top (haar telefoontje en compliment), maar je meteen daarna een diepe val en koude douche bezorgt. Ik deed nog verwoede pogingen, maar zo’n moment, zo zei ze, kon ze zich gewoon helemaal niet voor de geest halen.
Dan tijdens de afsluiting van het gesprek plotseling – als een niet verwachte bonustrack – toch nog haar moment. “Als ik het moment moet herinneren waarmee ik heel blij was, dan was dat toen ik mijn rijbewijs haalde. Want ik dacht dat ik niks kon, maar dat bevestigde dat ik toch iets kan. Dat was wel het meest trotse moment in mijn leven.”
Het Moment van Annie M.G. Schmidt, ongeschikt voor de rubriek die de Grote Move in iemands carrière beschreef, maar toch bijzonder.
» Alle Berichten, Overige » Toch nog het moment van Annie...
« Uw verzekeraar kijkt mee in uw patiëntendossier Design Badkamers (nu: Badkamer Studio) voor schut, maar Belbus kon sterker »
