Heel Nederland zag via allerlei media hoe een man op forse wijze de ruiten van een Joods restaurant in Amsterdam vernielde. Dit onder het toeziend oog van twee politieagenten die rustig op enige afstand bleven. Ja, zelfs enkele stappen terug deden toen de man met zijn actie begon en een etalageruit vakkundig aan gort sloeg. Nadat dit werkje was geklaard, richtte hij zijn aandacht op de toegangsdeur. Toen ook hier het glas zorgvuldig uit de sponningen was geslagen, grepen de agenten in. Toen pas, zal menigeen hebben gedacht.
Alles was gefilmd en natuurlijk dook dat filmpje overal op. Uiteraard vroeg het politieoptreden enige toelichting en die kwam er dan ook via een verklaring van de Amsterdamse politie. De vraag is of die bevredigend kan worden genoemd. De aanwezige politieagenten kregen, zo werd gezegd, geen contact met de man. Sterker nog, zodra dat wel het geval is, zo horen we, “gaat hij over tot het inslaan van de ruiten van het restaurant”. Dat is niet minnetjes, denk je dan. Dat vinden de agenten ook. Volgens de verklaring trekken zij daarom hun handschoenen aan en maken ze de inschatting “hoe gaan we met deze man om?”. Als restauranteigenaar zou ik liever hebben dat ze zich zoiets afvragen vóórdat mijn spulletjes aan diggelen gaan; dan maar zonder handschoentjes.
Het hele voorval deed sterk denken aan de zogenaamde martelmoord in 2007. Daar schreef ik toen het volgende over.
In Pernis is vorige week een man overleden nadat hij geruime tijd was gemarteld door twee mannen. Onopgemerkt bleef dit niet. Het slachtoffer gilde het uit en omwonenden meenden er goed aan te doen de politie te waarschuwen.
Het goede nieuws was dat er inderdaad twee agenten verschenen en dat is vandaag de dag al heel wat. Het slechte nieuws daarentegen was dat die niet meer deden dan officieel vast te stellen wat de buren al lang wisten, namelijk dat iemand hier een forse lijdensweg onderging. De oorzaak daarvan was hen niet bekend. Ieder ander zou dan zeggen: gauw gaan kijken, dan weet je wat er aan de hand is en is die man misschien te helpen.
Bij de politie werkt dat tegenwoordig kennelijk anders. Omdat men veronderstelde (let wel: men wist het dus niet zeker) dat het om een gijzeling zou kunnen gaan, besloot men op versterking te wachten. De regels schrijven in zo’n geval voor dat er eerst versterking moet komen voordat men daadwerkelijk optreedt. Waar een dorpsdiender vroeger resoluut naar binnen ging en optrad, is er vandaag de dag voor zoiets kennelijk een heel setje nodig. Maar ja, je bent ambtenaar of niet en regels zijn regels.
Toen men later alsnog ging kijken, bleek het voor het slachtoffer te laat. Dat was inmiddels doodgemarteld. Ik schrijf het maar even sec op, maar laat deze woorden alsjeblieft wel heel goed op je inwerken.
“Stel dat het werkelijk om een gijzeling zou zijn gegaan”, verdedigde een politiewoordvoerder het optreden. Die toon stelt mij niet gerust. Ik vind haar als excuus zelfs vrij grof. Dat houdt namelijk in dat in het geval van een gijzeling wel mensen mogen worden doodgemarteld met twee agenten voor de deur. Maar die hebben wel een luisterend oor, dat wel…
Ik durf zelfs iets anders te stellen. Stel dat de agenten die de doodsnood van de man hoorden tot de conclusie waren gekomen dat hier had moeten worden ingegrepen en dit ook daadwerkelijk hadden gedaan? Waarschijnlijk was dan wel het leven van de man gespaard gebleven, maar uit de stellige reactie van de politiewoordvoerder moet ik tevens opmaken dat de agenten dan ook op stel en sprong waren geschorst. Want regels zijn er om te worden nageleefd.
Het bedenkelijke van dit alles is dat we in noodgevallen kennelijk afhankelijk zijn van agenten die peinzend een onder deur doorsijpelend bloedspoor gadeslaan. Zij stellen zich voor wat er aan de hand zou kunnen zijn. Dat stelt me niet gerust. Je kunt die deur ook openen en zelf kijken, maar zo zit het tegenwoordig dus niet meer in elkaar.
Geef mij maar een ouderwets Bromsnor die initiatief toonde als hij meende dat er iets scheef zat. Ik weet het, vroeger was heus niet alles beter. Maar sommige dingen toch wel… denk ik soms.
Terug naar 2017. Ik heb niet de indruk dat er veel is veranderd. Op zich klinkt de verklaring van de politie in eerste instantie redelijk en beheerst in de oren, maar toch… het knaagt. En dat ik nog regelmatig naar een ouderwetse diender verlang knaagt ook. Want zo hoort het niet te zijn.
» Alle Berichten, Luizenissen » Politieoptreden doet denken aan martelmoord Pernis
« Keuken kopen: doolhof dat om een routeplanner vraagt Energiecontract via vergelijkingssite afsluiten scheelt heel wat geld »
