“Als je denkt dat ze lastig zijn, laat je ze gewoon met de trein teruggaan”, was de laatste boodschap die ik mee kreeg toen me de vliegtuigtickets werden overhandigd. Ik werkte op het hoofdkantoor van de ANWB in Den Haag en kon ook worden opgeroepen om in het buitenland de auto van gestrande ANWB-leden met een Reis- en Kredietbrief op te halen.
Mijn bestemming was Zuid-Frankrijk waar twee dames waren gestrand: 71 en 73 jaar oud. Dat scheelde zo’n 50 jaar met mij en ik zag het de dienstdoende leidinggevende van de Alarmcentrale denken: dat kan wat worden voor die jongen. Vandaar de toevoeging dat ik ze niet per se zelf hoefde mee te nemen. Daar gaf de Reis- en Kredietbrief immers geen recht op. Alleen de auto zou worden opgehaald. En de eigenaar of het gezin dat daarbij hoorde moest op eigen gelegenheid terug; daar waren eventueel andere verzekeringen voor. Overigens was dat zeker niet de algemene insteek van de reizende medewerkers van de Alarmcentrale. Want waarom zou je mensen apart op kosten jagen als het niet nodig was?
Maar toch: twee 70-plussers met een leven vol ervaringen en gestaag opgebouwde nukken, dan is het toch even afwachten hoe het dubbeltje valt. Vandaar dat ik bij mijn vertrek nog eens duidelijk op de mogelijkheid werd gewezen om alleen terug te rijden.
Aan het eind van de middag meldde ik me in het hotel van de dames; twee vriendinnen die al jaren samen op vakantie gingen. Alleen de oudste had een rijbewijs, maar vanwege een ontsteking in haar been kon ze niet meer rijden. Beiden straalden een zekere statige klasse uit, gepaard met vriendelijkheid. Zodra ik in hun ogen keek, wist ik het meteen: die gaan niét met de trein terug.
De volgende ochtend vertrokken we in hun Deux Chevaux. De zieke, die als oud-verpleegster precies wist hoe haar ongemak het best kon worden ondervangen, ordende een goede zit-ligpositie op de achterbank en haar vriendin zat voorin naast me.
Je hebt reiservaringen en reiservaringen. Dit werd een van de beste van mijn leven. Zomer in Frankrijk, 30 graden, het dak van het Lelijke Eendje helemaal opengerold, rustig met 100 kilometer per uur over de autoweg rijdend. Achter me een dame die zo onopgemerkt mogelijk ziek was en naast mij een zeer vriendelijke vrouw die met regelmaat een blikje snoepjes opende om uit te delen.
’s Avonds kwamen we bij een hotel in Noord-Frankrijk aan. In mijn beste Frans boekte ik de kamers. De dames keken op afstand glimlachend toe, daarbij een charmante afhankelijke hulpeloosheid ten toon spreidend die aangaf dat zij zonder de goede zorgen van Hun Begeleider hoogstwaarschijnlijk de nacht op straat hadden moeten doorbrengen. Mijn ego zwol. De volgende dag kwam ik er achter dat zij de taal perfect spraken, want Frankrijk was al jaren hun favoriete vakantieland.
De zieke dame at ’s avonds op haar kamer. Haar vriendin en ik dineerden in het restaurant. Het was zoals een goede maaltijd behoorde te zijn; heerlijk rustig tafelen in gezelschap van iemand die bijzonder aangenaam converseerde. Na afloop maakten we een uitgebreide wandeling die eindigde bij een bankje dat uitzicht gaf op een riviertje. Daar zaten we tot het donker werd. Het was een heerlijke zwoele zomeravond, het was Frankrijk en ik was in gezelschap van een erudiete vrouw die over een palet aan gespreksonderwerpen bleek te beschikken.
Ach, was ik maar vijftig jaar ouder geweest, hoeveel mooier had het dan niet kunnen zijn?
» Alle Berichten, Overige » Een perfecte zomeravond
« Waarom werken administraties niet klantgericht? Rabobank wil volledige zeggenschap over je geld »